April 2017, Leo de Mol

“ Zo ga je weer lekker wandelen met Arthur ? “, vraagt mijn vrouw. 
Nou ja, wat moet je dan zeggen?
Want lekker wandelen is het wel, op een bepaalde manier.
Maar zeker niet vrijblijvend, daar trapt hij maar hooguit even in. 
Hij raakt je letterlijk en figuurlijk, en daar kom je toch ook voor?
Hij ziet je letterlijk en figuurlijk, en daar kom je toch ook voor? 
Hij confronteert je letterlijk en figuurlijk, en daar kom je toch ook voor? 
Dus het wandelen wordt je leven en daar kom je toch ook voor?
Dus wordt het kiezen, links of rechts, doorlopen of stoppen. 
Dus de waarheid onder ogen zien, de prijs gaan betalen voor je wandeling.
Dus weer een klein stapje verder, een nieuwe indruk, even laten bezinken. 
En zo zijn we dus samen een keer of zes op stap geweest. 
Samen gelachen, en bijna gejankt, want alles weglachen lukt me veel beter. 
Totdat je dat niet meer wilt, je weet dat het niet vrijblijvend kan zijn. 
Verder leren totdat je wel je boosheid kunt uiten, kunt uit janken. 

En nu ga ik het alleen proberen. 
Je wilt niet altijd langs het touwtje blijven lopen. 
En ik heb ik veel over mezelf en mijn leven mogen leren. 
Gewoon blijven oefenen, jezelf bewust blijven. 

“ Is het nu klaar, kan je nu verder zonder Arthur ? “ , vraagt mijn vrouw. 
Zonder Arthur ? 
Zeker niet, ongeacht of ik hem nog ooit echt weer ontmoet. 
Want deze wandelaar blijft toch verder wandelen !